Bir programda, ünlü bir çocuk nöroloğu olan doktor Sabiha Paktuna Keskin konuşmasını izlemiştim. Çocukların davranışlarını ödül ve ceza kapsamında ele almıştı. Çocuklara bir şey yapmamalarını söylediklerinde, çocukların aksine bu davranışlarını sürdürdüklerini söyledi. Hatta aileleri onları cezalandırdıkları halde bu davranışların arttığını anlattı. Sabiha Paktuna çocukların ailelerinin verdiği cezayı bir ödül gibi algıladıklarını, çünkü bu şekilde ailelerinin dikkatini çekmeyi başardıklarını dile getirdi. Aileler çocukları uyardıklarında ya da kızdıklarında, çocukların kendi amaçlarına ulaştığını söyledi. Örneğin masanın üzerinde duran bardağı itmeye çalışan çocuğu anne uyardığında, aslında çocuk amacına ulaşmış oluyor çünkü annenin ilgisini çekmeyi başarıyor. Sabiha Paktuna ise ailelerin çocuklarını hiçbir şekilde uyarmamalarını belli bir süre sonra davranışın kaybolacağını söylüyor. O bardağı iten çocuk örneğinde anne hiç bir şey söylemezse, ilgilenmezse, o bardağı çocuğun belli bir yere kadar iteceğini ve bardağın masadan düşmeyeceğini söylüyor. Çocukların ailelerinin uyarılarının karşıt tepki geliştirecek şekilde tam ters davranışlar sergilediklerini belirtiyor.
Aslında sadece çocuklar değil bizlerde günlük hayatımızda insanlar
bizim bir şeyi yapmamamıza karşı çıktığında onu yapmaya sanki karşıt tepki
geliştirir gibi yapmaya devam edebiliriz. Yani kısıtlandıkça, baskılandıkça onun
tam tersi bir davranış gösterilebilir.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder